بهداشت در سایه واقعیت‌های ناگفته

به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج از کردستان، امروز تقویم جهانی ورق می‌خورد و به ۱۸ فروردین؛ روزی که با نام «سلامت» شناخته می‌شود در سراسر جهان، این روز فرصتی است برای تأمل دوباره در ارزش حیاتی سلامت، در امکانات پزشکی، در بهداشت عمومی و در عدالت دسترسی به خدمات درمانی؛ اما برای ما، برای مردمی که هر روز با دغدغه‌هایی از جنس دارو، نوبت، صف، و خستگی از رفت‌وآمد به مراکز درمانی زندگی می‌کنند، این روز فقط یک مناسبت بین‌المللی نیست؛ روزی است که دردهایشان را به زبان می‌آورد.

در خیابان‌های سنندج، جایی که ساختمان‌های بهداشت‌گاه قدیمی‌اند و شلوغ و جایی که کادر درمان با حداقل امکانات در حال ارائه خدمات‌اند، صدا‌هایی هست که باید شنیده شود.

در آستانه روز جهانی سلامت، سری زدیم به برخی مراکز بهداشت سنندج و فضایی آشنا برای بسیاری از مردم، اما گاه ناآشنا برای کسانی که مسئول رسیدگی‌اند.

سالن‌ها کوچک‌اند، صندلی‌ها اندک، هوا سنگین و تهویه ناکارآمد مادر جوانی که نوزاد چندروزه‌اش را در آغوش دارد، با نگرانی چشم می‌چرخاند و زیر لب می‌گوید: برای یک آزمایش ساده، پنج ساعت منتظر مانده‌ام. نوزاد من طاقت این همه شلوغی و گرما رو ندارد

کمی آن‌سوتر، پیرمردی نشسته که بسته‌ای دارو در دست دارد، نگاهی به نسخه‌اش می‌اندازد و آهی می‌کشد و می‌گوید: پزشک نسخه‌ای برای من نوشته که آن را به سه داروخانه برده‌ام که هیچ‌کدام آن دارو را نداشته‌اند و برگشته‌ام تا فقط دکتر نسخه مرا تغییر دهد؛ ولی تا دو ساعت دیگر برای یک سؤال جزئی در این فضا باید بمانم.

اینجا، جایی است که در آن سلامت، هم درگیر کمبود منابع و هم قربانی ناهماهنگی‌ها برخی از مسئولان مربوطه است.

از عدالت در سلامت تا واقعیت در میدان

سازمان جهانی بهداشت، در شعارهایش از «سلامت برای همه» سخن می‌گوید، شعاری دلنشین و انسانی، اما تحقق آن نیازمند زیرساخت، برنامه‌ریزی، و اراده‌ای قوی است.

واقعیت این است که در بسیاری از مناطق ایران، از جمله همین سنندج، مردم هنوز با مشکلات اولیه مانند کمبود فضای فیزیکی، تجهیزات فرسوده، کمبود نیروی متخصص، و سیستم نوبت‌دهی غیرشفاف مواجه‌اند.

در ادامه مرد جوانی که به همراه مادر بیمارش آمده، از تجربه‌اش با خبرنگار کُردتودی می‌گوید: برای یک‌وقت ساده برای ویزیت عمومی، باید از پنج صبح توی صف باشید و اگر اینترنتی هم بخواهی وقت بگیرید، همه نوبت‌ها پر شده اعلام می‌شود و گرفتن نوبت اینترنتی کار بسیار سختی است.

مسئولان چه می‌گویند؟

یکی از کارکنان مرکز بهداشتی با چهره‌ای خسته، اما صادق گفت: ما تمام توانمان را می‌گذاریم، اما ظرفیت اینجا برای این حجم مراجعه‌کننده کافی نیست خیلی از مردم از اطراف شهر می‌آیند و با این امکانات نمی‌شود پاسخ درستی به مراجعه‌کنندگان داد و در این مورد هم ما ناراضی هستیم هم بیماران و افرادی که مراجعه می‌کنند.

سلامت؛ سرمایه‌ای جمعی و مسئولیتی مشترک

باید گفت: سلامت جامعه، تنها مسئولیت وزارت بهداشت نیست این مقوله به برنامه‌ریزی شهری، بودجه عمومی، عدالت اجتماعی و فرهنگ عمومی نیز گره‌خورده است و وقتی زیرساخت درمانی یک شهر نتواند پاسخگوی نیاز مردم باشد، حتی بهترین پزشکان هم در آن محدود می‌شوند.

وقتی فاصله میان مناطق محروم و برخوردار زیاد می‌شود، شعار «سلامت برای همه» رنگ می‌بازد و وقتی مردم احساس کنند که صدایشان شنیده نمی‌شود، اعتماد عمومی که ستون نظام سلامت است، ترک می‌خورد.

امروز جهانیان دوباره درباره بهداشت عمومی خواهند نوشت، سخنرانی خواهند کرد و توصیه‌هایی خواهند داشت؛ اما برای ما، برای این مردم، شاید فردا هم مثل امروز باشد؛ با همان صف‌ها، همان انتظار، همان دل‌نگرانی‌ها.

اما شاید، فقط شاید، این گزارش، این صداها، تلنگری باشد برای آنهایی که تصمیم می‌گیرند. برای آنها که می‌توانند یک سالن بیشتر بسازند، یک نیرو بیشتر استخدام کنند، و یک سیستم شفاف‌تر پیاده کنند.

سلامت، تنها در نبود بیماری نیست سلامت، احساس آرامش است در دل مادری که فرزندش را به مرکزی می‌برد و می‌داند بی‌خطر است سلامت، لبخند کودکی است که در نوبت نایستاده، و امید جوانی است که درمان را حق خودش نه لطف کسی دیگر می‌داند.

انتهای خبر/