مردی که روز خبرنگار به نام اوست

«محمود صارمی» سال ۱۳۴۷ در روستای «چهاربره» شهرستان «بروجرد» متولد شد. از آن جایی که خانواده‌اش به کار کشاورزی مشغول بودند و پدر خانواده گاه و بی‌گاه برای یافتن کار راهی کشور «کویت» می‌شد، لازم بود کودکان از همان سال‌های نخستین زندگی دوشادوش خانواده مشغول به کار شوند و «محمود» هم از این قاعده مستثنی نبود. دوره ابتدایی را در همان روستا به پایان رساند و برای ادامه تحصیل روانه شهر «بروجرد» و در منزل خواهرش ساکن شد، پس از طی کردن دوره راهنمایی در مدرسه «شهید باهنر»، برای گذراندن دوره متوسطه در دبیرستان «حضرت رسول‌الله (ص)» در رشته علوم انسانی نام‌نویسی کرد و در سال ۱۳۶۶ موفق به اخذ دیپلم شد. خبرنگاری از لرستان‏ که روز خبرنگار به نام اوست

این شهید بزرگوار در سال ۱۳۷۵ به عنوان مسئول دفتر خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران (ایرنا) در «مزارشریف» انتخاب و در ۲۶ دی‌ماه همان سال به عنوان مسئول نمایندگی خبرگزاری راهی «کابل» شد یعنی زمانی که این کشور درگیر جنگ‌های داخلی بود و به‌خوبی می‌دانست در این سرزمین آشوب زده خطر به اسارت درآمدن و حتی شهادت وجود دارد، اما بر حسب وظیفه و رسالت و تکلیف، این راه را انتخاب کرد.

این بار دست جنایت‌کاران تاریخ از آستین گروه تروریستی «طالبان» درآمد و با حمله به سرکنسولگری ایران در شهر «مزارشریف» هشت نفر از کارکنان سرکنسولگری و «محمودصارمی» که رفته بود تا فریاد مظلومیت مردم بی‌گناه «افغانستان» را به گوش جهانیان برساند و راوی ددمنشی یزیدیان زمان باشد، به شهادت رساندند. خبرنگاری از لرستان‏ که روز خبرنگار به نام اوست

تا مدت‌ها از سرنوشت این ۹ نفر گزارشی منتشر نشد، تا اینکه پیکر‌های آنان در یک گور جمعی در خرابه‌های پشت کنسولگری به دست آمد. پیکر آنان ۲۲ شهریور ۱۳۷۷ به تهران منتقل شد و به خاک سپرده شد.

روایت مادر از آخرین دیدارش با شهید صارمی

مادر شهید صارمی در خاطرات خود به آخرین دیدار با فرزندش اشاره کرده و می‌گوید:

انگار این خداحافظی با همه خداحافظی‌های قبلی فرق می‌کرد، حس و حال عجیبی سراپایم را فرا گرفته بود و محمود را تا دم در حیاط بدرقه کردم و مدام او را می‌بوسیدم و نگاهش می‌کردم، نمی‌دانستم این آخرین دیدار من و محمود است. خبرنگاری لرستانی که روز خبرنگار به نام اوست



مادر از دلتنگی هایش برای محمود اینگونه می‌گوید: هر وقت دلتنگ محمود می‌شوم یک دل سیر به قاب عکسش نگاه می‌کنم و او را می‌بوسم و هر وقت می‌خواهم با محمود درد دل کنم بر سر مزارش می‌روم و کلی درد دل می‌کنم.