یادداشت_مریم امام وردی //چند روزی از حادثه تلخ سقوط بالگرد رئیس جمهور شهید آیت الله سید ابراهیم رئیسی و همراهانش می گذرد.حادثه ای که کاممان را در روزهای شیرین دهه کرامت تلخ کرد و یک ملت را در اندوه و بهت فرو برد.اندوه از فقدان رئیس جمهوری که مردمی نه بلکه خود مردم بود و بهت از شهادت یار و یاور انقلاب.
شهید جمهور در طول مدت فعالیت خود اقدامات در خور و قابل توجهی را برای مردم و انقلاب اسلامی به ارمغان آورد.او رئیس جمهوری نبود که از صحنه دور باشد و به شنیده ها اکتفا کند.در این سه سال به جای جای ایران سر زد و مشکلات مردمش را از نزدیک مشاهده کرد.به راستی که لقب مرد میدان برازنده شهید رئیسی است.
سید امید را در دل مردم فراموش شده زنده کرد.مردمی که در دور افتاده ترین روستاها فراموش شده بودند و به قول آن پیرمرد روستایی تابحال حتی یک مسئول را از نزدیک ندیده بودند و حالا با دیدن خادم خود اینگونه به وجد آمدند.وقتی رئیس جمهور کشور اینچنین در میان مردم حل می شود یعنی یک گام بزرگ به راه حل نزدیک شده است و آن احیای امید است.
برای شانه خالی کردن از دل مسئولیت همیشه بهانه وجود دارد اما برای حل مشکلات باید به دل خطر زد؛اصلا حکومت داری یعنی همین.یعنی همان کاری که خادم مردم کرد. سراغ حل مشکلاتی رفت که باعث و بانی آنها نبود…
رفتن او اما تمامی معادلات را بهم زد.میخواستیم با اون به قله ها برسیم و دولت اسلامی واقعی را بسازیم اما خواست خدا به این بود که بدانیم همه چیز به دست اوست.می تواند بنده ای را چنان عزیز و بزرگ از دنیا ببرد که میلیون ها انسان را داغدار کرده چنانچه گویی جانمان را ستانده است.
مگر نه این است که شهید بعد از شهادتش نیز خیر و برکتش را در دنیا جاری می کند.این حضور میلیونی در مراسم تشییع جز وحدت،همدلی،وفاداری به نظام و انقلاب و گوش به فرمان سید علی(مدظله العالی)بودن چه معنای دیگری می تواند داشته باشد؟حتی برخی بدخواهان نیز سرشان به سنگ خورده و تازه به خود آمده اند که شهید جمهور چه کسی بود؟
زندگی در محضر شهدا به ما یادآوری میکند برای اینکه شهید شوی باید مثل شهدا زندگی کنی .مثلا به آدم یادآوری میکند که حتی اگر رئیس جمهور باشی و مثل شهدا زندگی کنی رجایی می شوی.سید آنگونه رفت که شهدا رفتند؛با عزت و سربلندی.راستی!چقد کلمه شهید پشت اسم رئیسی به شما می آید آقای رئیس جمهور!
