به گزارش خبرگزاری بسیج از همدان، کتاب زنان عاشورایی؛ نقش زنان در نهضت امام حسین علیه السلام (از عاشورا تا سقوط امویان)، اثری از زهره یزدان پناه قره تپه است که در خود سوانح احوال جمعی از بانوان گرامی، شجاع و متخلق به اخلاق علوی و حسینی را دارد.
این کتاب بیانی تاریخی، روایی از واقعه‌ی عاشورا است که با رویکردی خاص به آن نگریسته است. شاید در مقاتل و کتاب‌های مختلف، درباره‌ی سید شهیدان، امام حسین (علیه السلام) و یاران ایشان، و نحوه‌ی شهادت ایشان خوانده‌اید ولی در پشت میدان کربلا، و در جایی که با نام «خیمه‌ها» از آن یاد می‌کنیم، زنانی بودند که شاید بدون آنها، نخل کربلا، به ثمر نمی‌رسید.
این پرورش یافتگان مکتب کربلا، بنای عهدی را استوار ساختند که تندبادهای حوادث روزگار و فراز و نشیب‌های تاریخ قادر به رخنه در آن نیست. از همین رو اینان نام خویش را با حضور در خیل عاشوراییان جاودانه کردند و دیگران پس از خود را نیز متذکر این معنا نمودند که برای جاودانگی و نیک سرانجامی راهی جز بودن در خیل عاشوراییان و ماندن در میان آنان تا آخرین لحظه از حیات نیست.
اینان به ما آموختند که دوستی اهل بیت (ع)، رمز ماندگاری است و پرورش نسل عاشورایی تکلیفی که اگر بر زمین بماند نیک‌بختی و اقبال از بشر روی بر می‌گرداند؛ چنان که خود از معلم بزرگ دشت کربلا، حسین بن علی (ع)، آموخته بودند که عاشق صادق پاک باخته‌ای است که در همه هستی جز حضرت دوست و تمنای او هیچ نمی‌شناسد.
حسین (ع)، نشان داده بود که کسی را دوست می‌دارد که می‌ارزد تا ابدالاباد برای او در میانه میدان کربلا ماند و جنگید. چنان که او نیز ماند، جنگید و به تمامی مفسر معنی عشق، عبودیت و آزادگی شد.
عبدالله بن الحسن از مادرش فاطمه بنت حسین (ع) روایت می‌کند که گفت:
غارت‌گران به خیمه‌ی ما آمدند، آن‌گاه که من دختر بچه‌ای بودم و خلخالی از طلا به پا داشتم. مردی خلخال را از پایم در آورد و گریه می‌کرد. گفتم: ای دشمن خدا چرا گریه می‌کنی؟ گفت: چرا گریه نکنم در حالی که دختر رسول خدا (ص) را غارت می‌کنم. گفتم: غارت نکن. گفت: ترسم اگر من غارت نکنم دیگری بیاید و بگیرد.
فاطمه گوید: همه‌چیز را به غارت بردند، حتی پارچه‌های سرما را بردند.
در حیاۀ الحسین (ع) آمده است: پس از شهادت امام حسین (ع) سپاه کوفه، به خیمه‌ها حمله کرده، ضمن به آتش کشیدن آنها، هر چه در خیمه‌ها بود غارت کردند و از گوش‌ها و پاهای اطفال گوشواره و خلخال بیرون آوردند.
از فاطمه صغری دختر امام حسین (ع) نقل شده است که پس از شهادت امام (ع)، یکی از سواران سپاه عمر سعد به طرف او که جلوی یکی از خیمه‌ها ایستاده بود حمله ور می‌شود و با نیزه به او ضربتی می‌زند که بر زمین خورد، آن‌گاه گوشواره از گوشش می‌کند و خون جاری می‌شود.
انتهای پیام/
