دو برادر بیجاری که تا آخر پای عهد خود نشستند

به گزارش خبرگزاری بسیج از کردستان، پاسدار شهید علی ­اکبر بهاری در دومین روز از دی ماه سال ۱۳۳۸ در یکی از روستا‌های بیجار گروس دیده به جهان گشود. روستای برجگه در چند کیلومتری شهر که با هوای نسبتاً سرد که ناشی از موقعیّت جغرافیایی روستا است. علی اکبر با آمدنش در سردترین ماه سال به محفل روستایی خانواده اش گرمای خاصّی بخشید. پدرش اسدالله و مادرش بانو نارنج حنی با عشق به فرزند گرانقدر امام حسین (ع) نام زیبای علی­ اکبر را برای ایشان انتخاب کردند.


ایّام طفولیّت علی اکبر خیلی زود در کانون با صفای خانواده سپری شد و علی اکبر با رسیدن به سن هفت سالگی در همان زادگاهش راهی مدرسه شد و تحصیلات ابتدایی را تا پایه­ ششم نظام قدیم با موفّقیّت پشت سر نهاد و همانند بسیاری از کودکان روستا شرایط ادامه تحصیل و مهاجرت به شهر برایش فراهم نشد و به همین خاطر در کنار پدر و مادر و سایر اعظای خانواده مشغول به کار شد.


در بین جوانان روستا به نیک نامی شهرت داشت. همواره لبخند ملایمی بر لبانش نقش بسته بود و این تبسم همیشگی به چهره آرامش خاصّ می‌بخشید. در خدمت به پدر و مادر زبان­زد همه بود و با تمام وجود در مقابل والدینش تواضع به خرج می‌داد و خیلی­ها به رفتار نیک او که توأم با تواضع و فروتنی بود غبطه می‌خوردند.


کار و تلاش در عرصه­ کشاورزی و باغداری و پرورش و نگهداری دام شغل اغلب مردم روستا بود و اهالی روستا از این طریق امرار معاش می‌کردند. علی اکبر در سن ۱۸ سالگی به خدمت سربازی فرا خوانده شد و دو سال خدمت نظام وظیفه را در کرمان به اتمام رسانید. پایان خدمت سربازی ایشان با پیروزی انقلاب اسلامی مصادف شد.


خانواده­ علی از جمله خانواده­های انقلابی و طرفدار نظام نوپای اسلامی بود و برادرش علی اوسط لباس سبز پاسداری به تن داشت و از دست ­آورد‌های انقلاب اسلامی حمایت می‌کرد؛ به ویژه در کردستان که عده­‌ای مزدور وابسته به استکبار جهانی جنگ مسلحانه راه انداخته بودند و در مقابل انقلاب اسلامی که برآمده از تلاش و جهاد توده­‌های مردم بود صف کشیده بودند. علی اکبر نیز در همان سال­های آغازین انقلاب اسلامی و قبل از آغاز جنگ تحمیلی در مقام ادای تکلیف به خیل پاسداران سبزپوش انقلاب اسلامی پیوست و برای انجام خدمت پس از عضویّت در سپاه بیجار به پایگاه عملیاتی روستای جعفرآباد منتقل شد.


روستای جعفرآباد از توابع شهرستان بیجار گروس و در مسیر جاده تکاب – بیجار واقع شده بود. روستای نسبتاً بزرگ که سال‌های متمادی به عنوان خطّ مقدم مبارزه با گروهک­های ضّدانقلاب محسوب می‌شد.


قریب به در سال دو کمال شجاعت در آن پایگاه خدمت کرد و در مدّت حضورش در جعفرآباد بار‌ها ضّدانقلاب به پایگاهشان حمله کرد و او به همراه سایر هم­ رزمانش به خوبی از پایگاه دفاع کردند و نیرو‌های ضّدانقلاب را در رسیدن به اهدافشان ناکام گذاشتند.


روز‌های پایانی پاییز سال ۱۳۶۰ برای سرکوبی ضّدانقلاب مأموریت پیدا کرد تا به همراه جمعی از پاسداران سپاه بیجار به شهرستان تکاب عزیمت نماید. بیست و دو بهار از زندگی را تجربه کرده بود و چند ماهی از ازدواجش می‌گذشت و او هنوز تازه داماد بود که در مصاف با ضّدانقلاب در روستای کوپه ­قران تکاب از ناحیه سر و چشم شدیداً مجروح شد و پس از اعزام به مرکز درمانی در روز بیست و ششم آذرماه سال ۱۳۶۰ به درجه رفیع شهادت نائل آمد و به عنوان اولّین شهید روستا در قبرستان قدیمی روستا پیکر مجروحش به خاک سپرده شد و روح بلندش به آسمان­ها پر کشید.


برادر کوچکتر شهید علی اکبر بهاری، شهید علی اصغر بهاری در دومین روز از آبان ماه سال ۱۳۴۲ در روستای برجگه متولد شد. تحصیلات ابتدایی و راهنمایی را در زادگاهش پشت سرگذاشت و بعد از آن در کارخانه شیشه سازی مشغول به کار شد.

شهید علی اصغر بهاری در سال ۱۳۶۲ ازدواج کرد و صاحب دو فرزند پسر شد. شهید بهاری به عنوان بسیجی عازم جبهه‌های حق علیه باطل شد و در چهارمین روز از مردادماه سال ۱۳۶۵ در جزیره مجنون بال در بال ملائک گشود و به کاروان شهدا ملحق شد.

انتهای پیام/7727