عهد بستم که برای مناطق محروم، اشتغال آفرین باشم

به گزارش خبرگزاری بسیج خوزستان، وفا هلالی دوست با 15 سال سابقه کار در رشته خیاطی در حال حاضر به عنوان مربی سازمان آموزش فنی و حرفه ای، به هنرجویان طراحی دوخت، مدرک بین المللی اعطا می کند. او می گوید اغلب آموزش های خود را به صورت جهادی در سطح روستاها و منطق محروم و دور افتاده انجام می دهد. 

او می افزاید: آموزش های من خودجوش و دلی است و زیر نظر سازمان خاصی کار نمی کنم و در واقع با خودم عهدی بستم که برای مناطق محروم اشتغال آفرین باشم. 

آن شب تا صبح فقط گریه کردم

من در خانواده ای 9 نفره به دنیا آمده ام. پدرم کارگر ساده اداره برق بود. زمانی که خرمشهر آزاد شد پدر و همکارانش مشغول ترمیم برق کشی و خالی کردن اجساد شهدا از خانه ها شدند برای همین تمام بدنش درگیر بیماری پوستی شد و دیگر قادر به کار کردن نبود اما تا زمان بازنشستگی خدمت کرد. 

علاقه زیادی به رشته مهندسی و پزشکی داشتم و همیشه آرزو می کردم که یک روز پزشک یا مهندس شوم اما چون پدرم قادر به پرداخت هزینه های دانشگاه نبود قید آن را زدم.

در کنکور رشته مامایی و پرستاری در مقطع دولتی و آزاد قبول شدم . برای دانشگاه دولتی باید به اهواز رفت و آمد می کردم اما پدرم قادر به پرداخت هزینه های رفت و آمدم نبود برای همین تصمیم گرفتم که دانشگاه را ببوسم و کنار بگذارم . آن شب تا صبح فقط گریه کردم. 

چه شد که حرفه خیاطی را انتخاب کردید؟

صبح که شد دختر همسایه مان آمد و گفت که در یک مغازه به اتوکار نیاز دارند، شما را معرفی کنم؟ خیلی خوشحال شدم. به امید اینکه پول هایم را می توانم جمع کنم و به دانشگاه بروم قبول کردم. اما دستمزدی که بابت کار دریافت می کردم فقط صرف رفت و آمدم به محل کار می شد ولی هدف من یادگیری بود تا بتوانم به یک مغازه تولیدی راه پیدا کنم. کار در چندین کارگاه خیاطی را تجربه کردم تا اینکه توانستم یک چرخ خیاطی مشکی، یک سردوز و اتوی معمولی بخرم و کار شخصی دوزی را در خانه شروع کنم. 

چون فنون تمیزدوزی را رعایت می کردم، به لطف خدا مشتری هایم بیشتر شدند و در محله مان مورد استقبال قرار گرفتم و معروف شدم. از آنجایی که تمام حقوق پدرم خرج مداوای خودش می شد، خرج خانه را هم بر عهده می گرفتم و در این میان بالاخره راهی دانشگاه شدم و مدرک لیسانسم را گرفتم. 

با یک چرخ خیاطی مشکی ساده، 150 دست روپوش برای دانش آموزان دوختم

دوره های پیشرفته خیاطی را یکی پس از دیگری طی کردم و توانستم پروانه کسب بگیرم. علاوه بر کار دوزندگی در یک مدرسه غیر انتفاعی واقع در زمین شهری آبادان، مشغول تدریس شدم. مدیر مدرسه کار مرا پسندید و دوخت لباس فرم دانش آموزان مدرسه اش را به من سپرد. من هم تنها به کمک یک چرخ خیاطی مشکی و سردوز برای150 دانش آموز روپوش بریدم و دوختم. مادرم هم در دکمه گذاری کمک حالم شد. آنقدر کارم را پسندیدند که برای سال های بعدی مدرسه های زیادی متقاضی دوخت روپوش شدند. 

به مرور زمان توانستم چرخ راسته دوز و یک سردوز دیگر و میز برش هم تهیه کنم. به خاطر اینکه وسایل کارم زیاد شده بودند، مجبور بودم مکانی را کرایه کنم و از آنجایی که خرج خانه برعهده من بود واقعا توان اجاره دادن و پرداخت پول آب و برق مغازه بسیار سخت شد . عضویت من در بسیج خرمشهر کمک کرد که جایی برای کارگاه برایم فراهم شود و از پرداخت اجاره مکان و پول آب و برق معاف شوم. 

در پایگاه بسیج حضرت سمیه(س) به 55 نفر مدرک معتبر طراحی دوخت اعطا کردم و در حال حاضر در امور دوزندگی به صورت مستقیم و غیر مستقیم از آنها کمک می گیرم. از اینکه برای این دخترها بازار کار ایجاد شد خیلی خوشحالم. 95 درصد این خانم ها به این شغل واقعا نیاز دارند زیرا اغلبشان یا بی سرپرست یا بدسرپرست هستند .

چه کسانی در این راه به شما کمک کردند؟

به همت بسیج سازندگی ناحیه خرمشهر یک فقره وام 20 میلیون تومانی دریافت کردم که توانستم با آن یک چرخ خیاطی خریداری کنم. با وام 10 میلیون تومانی سازمان بسیج مساجد و محلات هم چرخ دکمه دوز تهیه کردم.

عمده فعالیت من در قالب دوخت انواع چادر ، مقنعه، دشداشه، بشت، پیراهن و شلوار مردانه، پیراهن های ماکسی عربی هم در استان و هم خارج از آن است. دوخت البسه بیمارستان ها را هم انجام داده ام. 

برای علاقمندان به رشته خیاطی چه پیشنهادی دارید؟

برای توسعه کسب و کار در رشته انتخابی باید دقت کافی به خرج دهید تا به نتیجه مناسب و قابل قبولی برسید. در این میان حمایت مسئولین برای افزایش انگیزه و ادامه هدف بسیار حیاتی است. متاسفانه می بینم که وام های چندصد میلیونی اشتغال زایی به کسانی تعلق می گیرد که اهل این حرفه نیستند و پول های دریافتی را صرف خرید و فروش در امورات دیگر کرده اند که نظارت بیشتری از سوی مسئولین را می طلبد.

انتهای پیام